DiyarName.Com

Nivîskarê Asoyê Dînan zimanek gelek xweşik, sade û herikbar yê edebî bi kar aniye ku ev tehmeke bêhempa dide xwendevan.

Mahmut Ozçelik

“Asoyê Dînan” pêncemîn romana romannivîs Fêrgîn Melîk Aykoç e ku ji Weşanên “Ar”ê di sala 2013an de çap bûye. Di romanê de du karakterên balkêş hene ku wekî dînan dixuyin: Jê yek Hesik e û yê din jî Dergo ye. Herdu jî mexdûrên pergala dewletê ne. Derbên giran ji dewletê xwarine. Mafê Hesik yê xwendina li zanîngehê hatiye astengkirin, ji ber vê astengiya dewletê xwendina li zanîngehê di nîvî de hiştiye. Dergo jî ji artêşê hatiye avêtin. Û herdu leheng jî piştî ji dewletê van derbên mezin dixwin, ji hêla ruhî ve têk diçin. Her ku diçe nexweşiyên wan yên derûnî girantir dibin. Hesik carinan bi cinan dikeve û zirarê dide dora xwe. Heçî Dergo ye wî jî hiş sivik kiriye û ji siya xwe ditirse. Rojên bi tav û tîrêj mirina wî ye, lewra xuyabûna siya wî, ji bo wî wekî ajanek dewletê yê wî dişopîne dixuye, ji ber vê hindê tenê di rojên bi ewr de rehetiyê dibîne. Dema rojek ew û çend mirovên ji malbatê ber bi “Ziyareta Warê Welo” ve diçin, ji bo ku ji siya xwe zivêr nebe bi sîwaneke mezin xwe ji tavê diparêze. Endamên malbatê li ser ziyaretê dixwazin wekî di nava civakê de bûye kevneşopî boraqekê bidin, paçik û keman bi dara ziyaretê ve bikin da ku ji xerabiyan bên parastin. Mirov dikare vê rewşê wekî şopên baweriyên paganîst yên hêj di nava civaka me de dijî jî bihesibîne. Tam jî di wê kêliyê de ji çiyayên serdestî wan leşker gulleyan bi ser wan de direşîne û pê re jî Dergo ber bi gelî û newalan ve direve, wekî peza ji keriya xwe biheyive winda dibe, yên din jî bi zorê canê xwe xelas dikin û vedigerin bajêrê xwe yê bi navê Çala Oxiyê, lê Dergo êdî wenda ye. Li ser windabûna wî her kes derewek diafirîne…

Bi vegotina ku geh vebêj nivîskar bi xwe ye, geh jî Segwan e em rewşa civakî û olî/dînî ya çend malbatên elewî yên li berpala çiyayê Şerefdînê hîn dibin. “Elewî û sunî” di nava hevsengiyek de bi hev re li zozanan, li berpalê çiyayê Şerefdînê jiyanê dikudînin.

Li dora serpêhatiya Hesik em derheqê bawerî û ayînên elewiyan de dibin xwedî gelek agahiyên xurt. Qala hin beşên baweriyên elewiyan tê kirin: Dema rewşek neasayî dertê holê berê xwe didin rojê û ji Xizirê Kal alîkariyê dixwazin, pîroziya“Tîja Heqî” raser e û hwd. Mezinê van çend malbatên elewî Kalo Kekil e ku ewilîn li çiyayên Bîngolê niştecihbûye, ji eşîra Xormekan e û piştî geşedanên nerênî tên û li derûdora çiyayê Şerefdînê bicih dibin.

Di romanê de du karakterên dînbûyî hene –Hesik û Dergo- ku herdu jî bi wê dînbûniya xwe civakê şên dikin û didin kenandin, lê piştî wextekê her du jî wenda dibin. Li ser wendabûna van herdu hişsivikan, heval û lêzimên wan li hev dicivin û mîna ku nû hay ji qedr û qîmetên van dînikên xwe bibin, bi xemgînî qala rabirdûyên wan dikin. Mîna ku bixwazin ji nû ve van dînîkên xwe yên ji ber egerên cur bi cur hiş wenda kirine û pê re jî bi cestî wenda bûne, nas bikin. Ji bo Hesik li çiyayê Şerefdînê, di bin konê dozdehstûnî de dicivin, ji bo Dergo jî li bajêr –Çala Oxiyê- li mala Zengoyê birayê wî dicivin û her yek bîranînek xwe ya bi dînê xwe re jiyaye, bi civatê re parve dike. Lê her cara ku yek qise dike hêj qisedana xwe xelas nekiriye bûyereke seyr diqewime û civat û civîna wan serobin dibe. Mînak dema qala Hesik dibe ewr digurice, brûsk lê dide û her der di nava tirs û tariyê de dimîne, dîsa dema li ser Dergo qise dikin teqînek dike ku guhên mirovan kerr bike diqewime û vegotina bîranînan di nivî de dimîne…

Taybetiyek hevbeş ya van dînan heye ku herdu jî berî dînbûnê mirovên zana û baqil in. Hesik hetanî pola sisiyan ya zanîngehê xwendina xwe domandiye, Dergo jî dibistana leşkerî xelas kiriye û hetanî efseriyê di artêşê de pêş ve çûye… Lê şert û mercên jiyana kambax ya siyasî ev herdu mirov aniye asta hişsivikiyê û dû re jî bûne pêkenînên civaka xwe… Di romanê de em pêrgî hin dînên din jî tên: Asêya ku piştî di îşkenceyê de kurê xwe wenda dike, Resoyê Pênctilî ku di şerê Qibrisê de hiş sivik dike û Mamoyê cureyên keviran fêrî kurxalê xwe dike ji vanan hinek in…

Di vegotina derheqê zaroktiya Hesik de, em dibînin ku zarokên kurdan çawa bi destê mamosteyên zimanê tirkî di çerxa bişaftinê re derbas dibin û hêj di destpêka jiyana xwe de ji hêla derûnî ve têk diçin…

Di beşa “Legana Cindar” de romannivîs bi zimanekî îronîk kevneşopiyeke ku ji baweriya kevn ya gelê me ye û wekî cinderxistinê tê zanîn, bi bîra me dixe. Hesik dema ji hêla derûnî ve ber bi têkçûnê ve diçe, mezinên malbata wî gazî cindar Xefo dike ku cinên pêşkalî wî bûye jê dûr bixe. Lê ev dêlindêziya ku bi ava di leganê de û bi xwendina erebî didome de Hesik hêrs dibe û li hember vê baweriya batil wiha deng li cindar dike: ”Min di te, legana te, cin û cindariya te…!”(rûp. 87). Dîsa di beşa “Nivişta Mişto” de em pêrgî baweriyek batil ya din tên ku hevjîna Hesik/Porsorê tevî hin jinên din bi dizî diçin cem mele Miştoyê ji gundê Sêrdînan, da ku niviştek ji bo nexweşiya Hesik çêke. Piştî demekê Hesik vê niviştê dibîne, dixwîne û diqehire, nexweşiya wî zêdetir dibe, ji ber ku mele Mişto di niviştê de li ser doxînsistiya xwe hin tişt nivîsiye.

Di beşa “Zimanê Keviran” de em bi dînekî xwe yê din re tên cem hev ku navê wî Mamo ye û dê û bavê wî miriye, ew jî bi tena serê xwe li kêleka çemê di geliyek de diherike ji xwe re holikek çêkiriye û li wir bi nêçîra masiyan û berhevkirina hin fêkiyan jiyana xwe didomîne, tenê lêzimek wî heye ku kurxalê wî Bîdar e. Bîdarê ku li bajêr dijî, carinan tê û li Mamo xwedîtiyê dike. Em bi diyaloga navbera Mamo û Bîdar de çêdibe dibînin ku bi dehan navên keviran yên cur bi cur hene ku Mamo dixwaze hemûyan bi Bîdar bide naskirin û fêmkirin: Seng/ber, xîz, xîç, xîbar, kuç, tevş, repin, hîm, sal, lat, kewke, baxir, çilindar û hwd… Neynika dewlemendiya zimanê kurdî. Ev vegotina bi diyaloga Mamo û Bîdar re diherike û çêjeke xweş dide romanê, di heman demê de me ber bi kûrahiya dîroka me ve jî dibe. Ji ber ku hîmê jiyana neolîtîk bav û kalên me avêtiye, ewqas nav jî li keviran hatiye danîn.

Rojek Bîdar Mamo dibe bajêr, da ku çend rojan bibe mêvanê wî. Di pêvajoya vê mêvaniyê de rojek riya Mamo û Dergo jî di baxçeyek ku peykerê Atatirk lê ye bi hev dikeve. Ji ber ku herdu jî bi şaşwazî û meraq li ber peyker pêkoliyê dikin, çend leşker tên û wan ber bi qereqolê ve dibin. Di wê kêliyê de Asêya ku kurê wê ji hêla leşkeran ve hatiye kuştin jî bi wan re serî derdixe û êrişî leşkeran dike. Asê wisa difikire ku lawê wê ji hêla leşkeran ve hatiye kuştin. Lê mixabin leşker destê wê jî kelemçe dike û dibe qereqolê. Li vir em dibînin ku leşkerên bajêrê Çala Oxiyê, dînên civakê jî rehet nahêlin û jiyanê li wan teng dike… Di qereqolê de îşkenceyên nedîtî tînin serê van her sê dînikên bêsuc û guneh û wisa dibe ku Mamo dixwaze kêliyek berî kêliyê xwe bigihîne holik û kevirên xwe yên li kêleka çemê di gelî de. Kevir û zinar ji wî re ji leşkeran germtir û kêşwertir tê…

Em bi saya bîranînên ji hêla nasên Hesik ve di bin konê dozdehstûnî tê vegotin, derheqê baweriya elewiyan de jî dibin xwedî gelek agahiyan. Çimkî Hesik bi xwe jî ji malbatek elewî ye: Têkiliya baweriya elewîtiyê ya bi Xizir û Zerdeştî re, ya bi Manî û Mazdekî re tê vegotin û behsa pîrên wekî Baba Mansûr û Ebul Wefa dibe. Dîsa di vê baweriyê de jî wekî di baweriyên sunîtiyê de hin mele bi cinderxistin û niviştçêkirinê mirovên dilpak dixapîne, heman rewş di nava civaka elewiyan de jî pêk tê lê bi navên cuda. Vegotina çîroka pîrê elewiyan yê sexte ku bi navê Yemez Îçmez Boran Dede (Pîr Boranê naxwe venaxwe) tê nasîn vê rewşê bi zimanek sade tîne ziman. Ligel vê dîmena neyinî, em pêrgî cemgirêdana di bin rêberiya pîrê pîran Pîr Rustem de jî tên û bi saya vê cemgirêdanê em dêlindêziya cemgirêdanê wekî dîmenek dilpakiya mirovên elewî dibînin û ayîna wan ya bi henase û gulbangan xemilandî dibihîsin. Di baweriya elewîtiyê de cemgirêdan, misahîbî, zakîrî, gulbangî û peywirdarên wekî rêber, delîl, koçek, çavdêr, loqmedar, dayika postê pîroz û semager hene. Dîwana Heq, gera semahê, dema xwarina loqmeya heq, vexwarina ava pîroz, semaha agir û dengvedana gulbangan ku bi navê “Bîsmîşah” dest pê dike wekî hin sembolên baweriya elewîtiyê ne. Û ji van peyv û peywirdaran jê hinek di baweriya êzdayetiyê de jî hene. Ev jî bi me dide zanîn ku têkiliya baweriya elewîtiyê bi zerdeştiyê, manîheîzmê û bi êzdayetiyê re heye…

Di bîranînên ku tê vegotin de em zilm û zora li ser elewiyên kurd tê meşandin jî dibînin. Dîsa lîstikên rayedarên dûgela kemalîst ku dixwazin bi pîrên sexte û nijadperest elewiyên kurd ku hemû ayînên xwe bi zimanê kurdî/kurmancî û kirmanckî dikin, vegerînin ser şamanîzmê û koka wan bi Asyaya Navîn ve girê bidin. Vê rewşê em di peywirdariya dede Yusuf Çelebî de dibînin ku çawa bi wêneyê Atatirk tê û dixwaze hiş û baweriya elewiyên kurd tevlihev bike. Lê li ser vê Hesik helwestek li gor dilê mirovên serhildêr nîşan dide û weneyê Atatirk di serê dede Yusuf de dişkênîne û berteka xwe ravî wî sextekarî dide…

Bi vegotina mamoste Soro em vêca xwe di fêrgehek de dibînin û li mamostetiya Dergo şahidiyê dikin. Ji ber ku Dergo tim diçe qehwexaneya ku mamoste di wextên xwe yên vala de lê bêhnvedanê didin, rojek di nava xwe de biryarê didin ku Dergo wekî mamosteyê dersa “ewlehiya netewî” erkdar bikin. Dergo vê biryarê qebûl dike, rojek di lîseyê de rutbeyên leşkerî fêrî xwendekarên pola sisêyan dike. Hem bi vegotinek îronîk qala perwerdehiya salên nêzî 1970î li Tirkiyeyê dike ku çiqas ji zanistiyê dûr e, hem jî bi fêrkirina peyv û payeyên leşkeriyê Dergo gelek tiştan hînî me dike: Yekper, serpel, sîtvan, serdar, binefser, berheng, serheng, sertîp, serhêz, serliq, serartêş, sererkan hin peyvên leşkerîne ku em dibihîsin…

Hin beşên romanê mîna ku silavek li romana nivîskarê çekî Jaroslav Hasek bike, pirtûka wî ya bi navê “ Şêr leşker Şvayk/Aslan Asker Şvayk “ tîne bîra mirovan…

Bi vebêjiya Ferzad ku qala çîroka Dergo û partiyên ji bo serokatiya şaredariyê di nava pêşbirkê de ne, em rewşa siyasî ya li Tirkiyê jî hinek dielimin, dek û dolabên partiyên pergalê dibînin û ev beş gelek xweş hatiye xemilandin û xwîner têra xwe dikarin tehmek jê bigirin û bikenin…

Piştî bîranînên bi Dergo û Hesik re tê vegotin, em dibînin ku ev herdu mirovên bêguneh yên ji ber sedemên cur bi cur di nava nexweşiyên derûnî de ne, ji hêla peywirdarên leşkerî ve wekî tawanbarên li hember nirxên neteweyî yên tirkan tên dîtin û wekî çare jî destên wan tên kelemçekirin û wan dibin davêjin nexweşxaneya nexweşên giyan û sînîrî ya Elezîzê… Ev jî tê wê wateyê ku rayedarên li bajarê Çala Oxiyê tehemûlî dînan jî nakin û dixwazin wan bêbandor bihêlin. Û muameleya wan ya li hember mirovên me yên dawa maf û azadiyên bingehîn dikin jî piştî roman xwendinê divê xwîner bifikire…

Dema Hesik û Dergo li nexweşxaneya dînan ya li Elezîzê dimînin, rojek li baxçe bi rasthatinî hevdu dibînin, hewniya xwe bi hev tînin û piştî wextekê bi saya bijîşkekî kurdperwer ji nexweşxaneyê tên derxistin. Lê berî vê derxistina ji nexweşxaneyê em dibînin ku bijîşk dixwaze hinek jiyana wan ya demên berê hîn bibe. Li ser vê ewilînHesik dest bi qisedanê dike. Qala rojên xwe yên xwendina li zanîngehê dike. Pê re jî qala avêtina xwe ya ji zanîngehê dike. Dû re çûna xwe ya ber bi Kuveytê vedibêje. Dîsa qala jiyana erebên dewlemend ku li Kuveytê dîtiye û di nava kêf û zewqê de sermestbûyî dike, hûrgiliyên xewnên xwe yên têkilî Sûmeran, bajarê Ûrûkê tîne ziman. Ji vir şûn de nivîskar bi vebêjiya Hesik û xewnên wî ji Gilgamêş bigire hetanî Nînsûn, Enkîdû û Înannayê ta bigihêje Gutîyan qala gelek agahiyên dîrokî dike.

Dema li Kuveytê şîrketa Hesik têde dixebite dawiyê li xebata wî tîne, vêca berê xwe dide Lûbnanê. Li wir pêrgî şerê navxweyî tê, ji jinên ku di vî şerî de bî mayî jê yek dixwaze Hesik bixapîne û pê re bizewice, li ser vê yekê Hesik dest bi revê dike û di ser Suriyê re tê Tirkiyeyê. Di deriyê Yayladagiyê de tê girtin û îşkenceyên nemayî dibîne û tevî îşkenceyên berê di leşkerîyê de dîtibû li ser derûniya wî kartêkirinên neyînî dike û êdî başbûna wî negengaz e.

Piştî Hesik dawî bi vegotina çîroka jiyana xwe tîne vêca Dergo dest pê dike û ji bijîşk Rodî re beşek ji çîroka jiyana xwe vedibêje. Dema wekî efser di arteşê de ye û li Afyonê peywirdar e, ji ber nasname û kurdbûna xwe pêrgî zilm û zordariya rayedarên leşkerî tê û ji wir sirgûnî Ispartayê dibe, di îşkenceyên giran re derbas dibe û piştî vê îşkenceyê derûniya wî bi tevahî xerab dibe, ji artêşê tê avêtin û êdî wekî nîvmirovekî li civata xwe vedigere…

Tevî hemû van bîranînan ber bi dawiya romanê ve em dibînin ku herdu lehengên me yên sereke yên wendabûyî -Hesik û Dergo- piştî lêgerînek bi qasî çend rojan, di kûrahiya geliyek de tên dîtin û li her hêlê dengê mizgîniya dîtina wan olan dide:

Me Dergo dîîît

Me Hesik dîîîît…

Romannivîs bi gelek hêlan ve çarenûsa herdu lehengên xwe mîna bişibe hevdu hûnandiye. Herdu jî ji dewletê îşkence û zilmê dibînin, herdu jî zewicî ne, sedema dînbûna wan dewleta zilimkar e, herduyan jî hetanî pîleya bilind xwendine, her du jî di nexweşxaneya giyan û sînîrî ya Elezîzê de dimînin, herdu jî piştî demekê winda dibin û di heman gelî û şikeftan de dimînin û bi heman awayî ji hêla lêzimên xwe ve tên dîtin û hwd… Lê ji herduyan çarenûsa yekî di cihek de di cihokek ciyawaz de biherikiya mînak jê yek yan nehatibûya dîtin an ber bi asoyek din ve bimeşiya û bûyerek hêj balkêştir bijiya dê ji bo xwîneran dê rakêştir bûya…

Romana kekê Fêrgîn Asoyê Dînan ji hêla honaka bûyeran ve pir dewlemend e, bûyer wekî libên tizbiyê li dû hev rêz dibin û bi biwêj û gotinên pêşiyan jî tê dewlemendkirin û ruheke kurmancî, tehmeke xwendinê ya xweş dide romanê:

“Girî girî, heba tirî, tu vî kumî, ji min nagirî!”

“Kumê birî, naçe serî, biçe serî, dike gurî, gurî gurî, ku da terî!(r. 73)

“Mal bela seriyan e, çavên her kesî li parî û keriyan e!”

“Me xwedî kir bi nanê xwe, kir agir û berda canê xwe”(r. 74)

“Hêê! Pito! Pito! Sîr kuto, bê kinc û bê poto, li gundê çeto, bûye kûçikê koto!”(r. 228)

Di zimanê edebi yê vegotinê de sadebûn, şayikî û xweşikiyek ku xwe dide der û pê re jî hin peyvên exlebî li herêma Serhedê di axaftinan de tê bikaranîn û mixabin li ber windabûnê ne bi saya vê romanê pêşkêşî ferhenga kurmancî kiriye û bala me kişandiye ser van peyvan: Maran(tekerlek), qanqol, qurequr, avtingî, pilpilîng, qencelîsk, tizkirin, şonik, ultîn, lûrkirin, tuxkirin, vît, çoroz, hêşî, spindû, şavî…

Di vegotina bûyeran de, derheqê kesayetiya lehengan de romannivîs divê bêlayen bimaya, lê mixabin nivîskar ev taybetiya romanivîsiyê binpê kiriye, rasterast bûye alîgir, ketiye tatêla parastina herdu lehengên xwe, wekî parêzvanekî xwestiye wan biparêze. Dîsa lehengên romanê pir baş, zana, bêqisûr, her çiqas wekî taybetiya dînan be carinan dijûnan bikin jî bi nirxên exlaqî yê civakê ve girêdayî, herdem mafdar û dike ku dilê her kesî pê bişewite û wekî netewperwerê kurdan hatiye nîşandan. Mînak dema Hesik li Kuveytê di şîrketê de dixebite hevalê wî Salah dixwaze bi bîra wî bixe ger ji bo hevşabûnê daxwaza wî hebe dikare jê re jinek bibîne, lê Hesik wiha bersivê didiyê:” Na, spas, ez bi îqrara pîrê xwe û helala xwe ve girêdayî me!”(r. 246). Dema ji Kuveytê tê Lûbnanê/Beyrûtê jî vêca rojek jinek li derê mala wî dide û jê daxwaza hevşabûnê dike Hesik dîsa wekî mêrek xesandî dixuye: “Wê bi carê ve pêşiya hêrama xwe vekir, şilfîtazî, ne pêsîrdank, ne jî derpê qolik lê hebû. “(r. 254). Lê bersîva Hesik û helwesta wî wiha ye. ”Min şaş tênegihêje tu jineke wek horiyan xweşik î, ez bawer nakim ku li vî bajarî xweşikiyeke wekê te hebe, lê ez miroveke zewicîme û ji welatekî biyanî me…”( r. 255). Qet hestê mêraniyê di Hesik de nemaye… Ne tenê ji hêla exlaqî ve Hesik wisa tê parastin, di hêla siyasî de jî Hesik li hember pîrê sextekar serî hildide û helwesta xwe nîşan dide. Dergo jî di hêla sîyasî de ji Hesik ne kêmtir e. Partiyên pergalparêz yên sîyasî yên wê demê rexne dike, carê ji partiyekê re dijûnan dide û wan bi kêrî tiştek nahesibîne. Di dema wendabûna Hesik de jî em dibînin Hesik di geliyê kûr de di baxirên sêsed, çarsed mêtro bilindahiya wê heyî de gilor dibe û tiştek pê nabe: “Dema ew hatibû giharê gelî û xwestibû xwe berde gelî, lingê wî li ber pellekî darê ketibû, ew gêr bûbû û bi gêrbûnê re qasî sêsed çarsed mêtroyî wek loxekî serê xaniyan gilor bûbû û hatibû li ber wî kelemî sekinîbû û pê re ji xwe çûbû. (r. 282). Sêsed çarsed mêtro gilorbûn û tenê ji xwe çûyîn… Ev vegotin surrealîst e û divê qet nebûya ji çend cihan ve şikestin di laşê wî de çêbibûya, lê mixabin tenê ji xwe diçe…

Dem û dîroka bûyerên li dora Hesik û Dergo diqewime navbera salên 1960î û 1970î ye. Lewra em dibînin di jiyana Dergo de qala Partiya Dadweriyê, Partiya Komara Gel tê kirin ku ev herdu partî di salên navborî de li Tirkiyeyê li ser kar bûn. Lê bi xewn û xeyalên lehengan em hetanî dema Sûmeran jî diçin, li bajarê Ûrûkê dibin mêvan, şerê Gilgamêş û Enkîdû dibihîsin û hwd. Cihê bûyer lê diqewime her çiqas wekî bajarê Çala Oxiyê û çend gund û warê Şerefdînê derbas dibe jî ji bilî van cihan navê bajarê Gimgimê jî derbas dibe. Hesik û Dergo ji bajarê Çala Oxiyê ne. Lê ev nav mîna ku xeyalî be dixuye. Çimkî li nêzî Gimgimê bajarek bi vî navî tuneye. Dibe ku bajaroka bi navê Kanîreşê be. Nivîskar ev nav lê kiribe. Lê di vir de pirsgirêkek derdikeve holê ew jî ev e navên hemû bajar û welatên di romanê de derbas dibin navên rastîn in, mînak Elezîz, Gimgim, Kuveyt, Lûbnan, Suriye û hin bajarên wekî, Afyon, Wan, Isparta û yên din, lê bajarê ku navenda bûyeran e xeyalî ye. (Çala Oxiyê). Dibe ku ev jî tercîhek nivîskar be…

Nivîskarê Asoyê Dînan zimanek gelek xweşik, sade û herikbar yê edebî bi kar aniye ku ev tehmeke bêhempa dide xwendevan. Di vegotina bûyeran de zimanek rojane, dûrî xeml û remzên hişk yên xwendevan biwestîne, bi kurmanciyeke nerm ya bi gotin û biwêjên bav û kalan hatiye dermalekirin bala mirov dikişîne. Dîsa di şayesê de pir serkeftî ye. Dema qala zozanên Şerefdînê, konê dozdehstûnî yê bi lokosê hatiye ronîkirin tê kirin, an qala simbêl û qelûna Kalo Kekil tê kirin, zimanek rehwan hefsar ji nivîskar digire û wekî cahniyek tor li deşt û rasteyên Şerefdînê dibeze…

Bi hêviya ev romana ku cihek taybet daye baweriyên elewiyên kurd û bi “henase û gulbangên kurmancî” hatiye xemilandin û hetanî niha mirov dikare di romana kurmancî de wekî yekem hewldanê bibîne, were xwendin…

firatt_muratt@hotmail.com

Nivîsên Mahmut Ozçelîk ên ku berê di Diyarnameyê de hatine weşandin:

- Manî: Pêxemberê ku ji malbatek esilzade tê

- Axayên me yên xwedî pirtûk û pirtûkxane
- Nalebar: Jina bêsiûd û erotîzma bêhefsar

- Guhar: Du qewmên qedîm û bîrên wan yên birîndar

- Leyla Fîgaro: Hêrs, hêsir û poşmanî

- Mirina Bêsî: Awirek li heyama kuştinên kiryar nediyar

- Pêşangeha Sûretan: Çend dîmen ji êş û birînên me

- Tirsa bê Diran: Raseriya tirsê li welatek çargoşeyî

- Şûrkêşiya Hesenê Metê û Baweriyên Batil
- Mehmet Uzun û ‘Ronî Mîna Evînê Tarî Mîna Mirinê’

- Ereb Şemo û Hêviyên Bextewariyê

- "Dilya û Zalar" - 2