Nedihat bîrê çextê ji warê xwe qetyabû. Morîka xewê kengê ketibû go. Di oda xwe ya ro nedidî da, ji xew qili bû. Çavê xwe li odê gerand, tiÅŸt jê neket sêrî. Serî jixweber ket ser balîfê. BawiÅŸk hatinê, tena xwe kiÅŸand. Cixareyek pêxist ket dû xewna dîbû. Kir û nekir xewn nehat bîrê. RahiÅŸt têlefonê, medya sosyal pîkol kir. Bi peyamên pîrozkirina cejnê re ciya wî ket bîrê. Bi lez têlefon danî. Çû serÅŸoyê rûyê xwe kurr kir. Serê xwe ÅŸûÅŸt. ÎÅŸlikekî spî û ÅŸalê kot li xwe kir. Gore kir pê. Ji malê derket, li kafeyekê rûniÅŸt. Qehweyek tehl ji garson xwest. RêÅŸana têlefona xwe tevda. Bi zorê nimraeya têlefona diya xwe dît. PiÅŸtî sê caran têlefon naliya, diya wî vekir.
- Elo
- Merheba dayê. Qe tu çerre yî.
- Law te çer bi xwe re dî têlefon bikî. Rind im rind... çavê te radimûsim. Ka tu çerre yî?
- Ez baÅŸ im... Eydiya te bimbarek be dayê.
- Pirr Eydiyan bibînî. Lawo li van deran jî eydî nemaye. Ji xencî çend zarûyan, kes li eydiyê nagere. GiÅŸk qurre bûne, qurre.
- TiÅŸt nake dayê. Wê niha...
- Law têlefonê bigre, zarû hatin!.
NîÅŸe: Eydî ya we pîroz be.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
