Bûbê Eser

Gelî nivîskar, hunermend, siyasetmedar û hemî zanistiyên welêt yên Kurdan, welat di rewÅŸeke xerab deye. Mirovên me di metirsiyeke mezin de dijîn û bi vê tirsê mane bêdeng. Loma divê em bi hunera xwe, bi pênûsa xwe, bi deng û awazên xwe, bi siyaset û zanyariyên xwe pîbarî gelê xwe ve rabin da ku yekcar ji qudûm û ji desthilanînê nekevin.

Her gotineke me wê ÅŸevreÅŸa niha gel tê de dijîn ronî bike, her nivîseke me wê metirsiya niha gelê me têde dijî nerm bike an rake. Her hunereke me dê bibe qawet da ku gel li xwe vegere û ji bona bijî çi lazim be wê bike.

Yên xelkê dewletên wan hene û gelê xwe, xelkê xwe him agahdar dikin, him jî bi alkariya wan ve radibin. Lê ê me kurdan ji me pêve tu kesên me tune ye. Ne dewleteke me heye. (Ji billî baÅŸûrê kurdistanê) ne jî dewlemendin me bi alkariya gelê xwe ve radibin.

Di rewÅŸeke weha de tenha kar û bar dimîne li ser milên, nivîskar û hemî  rewÅŸenbîrên gelê kurd. Dibe ku perên me tunebin ku em bi alîkariya mirovên xwe ve rabin. Dibe ku em ne dewlemend bin, da ku bikaribin pêÅŸî li vê vîrosa niha dinya daye ber xwe bigirin, xwedî  li welat û kesên xwe derkevin.

Lê em baÅŸ dizanin ku niha di destê gelek nivîskarên me de, qelemeke tûj ku bikaribe baÅŸiyê ji bona gelê xwe binivîsîne û ÅŸevreÅŸa wî ronî bike heye. Di mejî  yê gelek ronakbîrên me de, fikir û ramanên dewlemendiyeke mezin heye ku em wê bidin gelê xwe.

Her dengekekî ozanên me, her nivîsa nivîskarekî me, her gotina siyasetmedarekî me û her weha her nerîn û  dîtinên hunermendên me dikara alîkariya gelê xwe bikin.

Loma jî niha weke gelek caran, kar û bar ketiya an di hustiyên wan kesên min bi nav kirine de maye. Divê em ji bîr nekin ku ev erkekî  niÅŸtîmanî, wazîfeyeke welatparêzî ye ku divê em bînin cih.

Em divê niha bibin pêÅŸevanê gelê xwe, em divê bibin zane û rêberê gelê xwe, em divê niha bibin dayik û bavê welatê xwe ku bikaribin mirovên xwe ji vê belayê, bi qasî ji bê biparêzin.

Heger em jî weke xelkê xwe, qudûmÅŸkestî  bibin, heger em jî xwe bê deng bikin, heger em jî erkê xwe yê niÅŸtîmanî neynin cih, em ê di dîrokê de bibin rûreÅŸên mezin.

Bê deng nemînin!

Binivîsînin, bistirên, bêjin, bilorînin da ku gel bi temamî ranezê, bi wî dengê xwe, bi wî awaz xwe her di guhê gelê xwe di bistrê. Dewleteke me tuneye ku em jî weke herkesan xwedî  nexweÅŸxane, doktor û alavên tenduristiyê bin.

Ji ber ve divê em bi qelem û pênûsa xwe, bi  siyaset û nerînên xwe yên  guncav gelê xwe ÅŸiyar bikin, rêya ku bikaribin xwe ji vê nexweÅŸiya Korona biparêzên rê wan bidin. Niha dagirkerên me bi her  rê û olaxê kar dikin ku bi rêya vê koronayê gelê me tune bike.

Niha erkê mezin, berpirsiyariya niÅŸtîmanî li ser milê me hemiyan e. Heger em vê neynên cih, gelo em ê  çawa bibin nivîskar, hunermend, rewÅŸenbîr û siyasetmedarên gelê xwe. Heger di vê roja reÅŸde pîbarî gelê xwe neyên, ma hebûna me ji bona çiye?

Di her dewr û deman de hin divê bi erkên xwe ve rabin. Loma dibêjim, heger ne ji wan dengbêjên me bana, me yê îro dîroka xwe nizanîbana û em ê ji zimanê xwe ê ÅŸêrîn bê par mabana. Him wan dîroka me bi devkî  ji bona nivÅŸê nû parastin, him bi wan stranên xwe ne hiÅŸtin kurdiya ÅŸêrîn bimre.

Lê îro erkê mezin, karê giran ketiye hustiyê me. Em jî xwe bê dengê bikin, nestirên, nenivîsînin û nebêjin, ma em ê çawa gelê xwe ji nava vê tirsa mirina koronayê xilas bikin.

Gel nezanin, nexwenda nin. Li hember rê û rêbazan, li hember tofan û felaketan dê  çawa xwe biparêzin, nizanin. Li bendê ne ku hin ji wan re vê rêyê vekin.

Vekirina vê rêyê niha di destê me yên ku min binav kirin de ye. Heger em jî xwe bê dengê bikin. Bi vê bêdengiyê em ê qira gelê xwe bînin.

Divê em niha ji her demê bêtir çalak bin, xwedî huner û gotina xwe ya ji bona gelê xwe bin. Divê di vê rewÅŸa kambax de di her warî de çalak bin.

Ji bona vê dibêjim; gelî nivîskarên me, hunermend, rewÅŸebîr û siyasetmedarên kurd, rabin ser xwe, ÅŸiyarbin û rêya azadî û xelasiya ji vê koronayê rê gelê xwe bidin.

02.04.2020, Basnews