Di nav asoya gemarî û bin asîmanê tarî de, li ber xaniyek kevnar û axî ku li qiraxa bajêr bû rawestiyam û min xwe bi dîwarên wê yên kevirîn ve zeliqandiye. Çavên min li pelên havînê yên bi xemgînî nedireqisin man e. Cil û bergên sar û reş, ên ku min li xwe kirine, li ser giyana min mîna ronîkirina êşeke sebrê ye û li ser min rûneniştine. Di vê kêliya herî dijwar a jiyana xwe de ku lê rast hatime, nikarim bi dengekî bilind biqîrim û ji xwe bidim der. Êşa dilê min her ku diçe zêdetir li xemgîniya min diqelibe û bêhna min teng dike. Sebra min nema tê û hedan nema bi min dikeve.
Ez bi tûtikan meşiyam heta ber kevirekî mîna xemgîniya xwe reş û li ser rûniştim. Kirasê bûkaniyê ku min ji keça xwe re xeyal dikir, dianî ber çavên xwe. Bi xemgînî di nav toz û xûbarê dihate pêçan, mîna ku di nav quncikeke dilê min de hatibe winda kirin û dixwest bê jibîrkirin. Ew kirasê bûkaniyê ku sembola hemû bedewiyan bû, heqê dayikekê bû ku xeyal bike. Lê niha, li şûna kirasê bûkaniyê, tenê valahiyek ji bêhêvîbûn û windabûnê di dilê min de cih digire.
Ez li keça xwe Narînê difikirim. Narîna ku navê wê çi xweş e û wekî navê xwe Narîn e. Bi çavên xwe yên tim bi ken, mîna gerstêrkek ku hêviyê li jiyana min zêde dike, dibiriqî. Lê niha, ev çira ji asîmanê dilê min winda ye û min ber bi tarîbûnê ve dibe. Êş di her şaneya laşê min de deng vedide, di dilê min de birînên kûr çêdike. Keça min a yekem e, wateya jiyana min, êdî bêhna wê nadim û nastînim û niha bi dest min nakeve.
Min çiqas dixwest keça min mezin bibe, di nava kirasê bûkaniyê de bibînim ku bibe xwedî pêşerojek e bextewar. Keça min bi dîtina kirasê bûkaniyê ji min re soza demên herî bextewar û xweş bû li vê cîhanê. Lê nûha, ew kirasê bûkaniyê di bin siya ewrên reş û tarî de ma ye, tenê dibe bîranîn û deng vedide. Ka ew xewna ku keça min dê rojekê bi wê kirasê bûkaniyê biçe; êdî hest dikim ku ev xewn di kûrahiya bîreke tarî de winda bûye.
Wekî dayikek, ji dîtina zaroka xwe wêdetir çi dikare bibe êş û azara xemgîniyê? Xwezî wê jî wan kirasê bûkaniyê li xwe bikira, jiyanek bextewar bijiya û bi min re ji bo pêşerojê bişiriya. Lê ev hemû xewn wek xeyal man û ji destê min hate girtin. Nebûna keça min ne tenê wendabûnek e, her wiha windabûna hemû hêviyên min e, hemû şahiyên min e.
Niha tenê daxwaza min ew e ku keça min bê dîtin û terma wê bidin e min. Tişta ku wê aramiyê bide min ew e ku keça min were dîtin û radestî min were kirin ku cara dawîn li herdu çavên wê bimeyzîn im. Ez tam nikarim di nava vê êşê de hesta xwe rawe bikim û ji we re bibêjim. Ez nikarim vê hesta xwe jî bikûjim. Lê belê ez dixwazim piçekî êşa dilê xwe û birîna canê xwe sivik bikim û wiha bidime der. Ez dixwazim careke din hebûna keça xwe û kêliyên wê yên dawî bi çavên xwe bibînim. Dibe ku dîtina wê careke din bibe aramiya hesta min ya li ber xeniqandinê.
Zehmet e ku meriv bizanibe jiyan çi qas zalim e. Ez wek dayikek bi êş hêvî dikim ku mîna dayika Mîray, Solîn, Ceylan, Cemîle, Uxur, Mazlum, Doxan, Umut Furkan, Ahmet, Enwer, Canan, Bîrem, Oxuzcan, İzzetîn, Mehmet, Berkîn... ên din jî ku heman êş kişandibûn, nebînin û tu Narînên din winda nebin. Dema ku êş dilan dişewitîne, ez wek dayikekê tenê divê vê êşê bi xwe re ragirim. Ez hêvî dikim ku tu dayikên din negirîn, zarokên din di nava tariyê de winda nebin û nemînin.
Kirasê bûkaniyê bîranîn û xewnek yekane ye ku xweşahiyê rawe dike, lê nûha hemû hêviyên min pê re winda bûn e. We kê dîtiye ku dayikek ji dêvla kirasê bûkaniyê qefenê spî ji bûkaniyê hêvî kiriye. Lê ez ê bikim. Di nebûna keça min de, tişta ku maye, ji kirasê bûkaniyê wê de bîranînên şikestî û kefenekî spî ye. Dixwazim qîza min carek dawî bê dîtîn, giyana wê ya bê rih be jî, bê ber çavên min û careke din li her du çavên wê bimeyzînim. Dibe ku hingê êşa nava min piçekî rihet bibe, birînên dilê min piçekî bê pêçan. Niha tenê daxwaza min ew e ku Narîna min careke din bigihêje min ku li min vegere û qet nebe kefenekî spî ji bûkaniyê lêbikim.
Ji bo guhdarîkirinê:
.jpg)
.jpg)
