Ev rojên ha

Rojên qewî giran in; rojên hawar û êşkên reş

Hey ev roj dê biçin

Paşê em ê dîsa vegerin nav jiyanê heu ku qet tu tiştek li me neqewimîbe

Em ê li çîroka xwe bi ba kevin, heke me çîrokek mabe

Em ê bi wê çîroka xwe vegerin bi bêpaxavî, bi xemsarî

Tu tişt dê neguhere ji me, 

Ji bêwijdaniya me…

Tenê em ê carina wek bîrhatineke belek

Van rojên gosirmet bi bîra xwe bixin

Û mîna çepeçepa benîştekê em ê pê bikenin

Ewên li ber vê şapê ketin û çûn

Ewên bûn qurbaniyên vê lêmişta sar û vê bawerza fetisok

Em ê wan yad bikin bi çend gotinên sar 

Bi çend peyvên xemilandî yên bê kiras û kakil pûç 

Lê em ê tu car

Wan kêlîkên fetisînê, bêhnçikînê tênegihêjin 

Em ê tu car serwext nebin bê wan kêlîkan van mirovan bi çi difikirî

Û ji bo kîjan guneha me di çarmixê de diperpitîn

Yekê qurbanî gotibû; welê ye her ku parçeyên caman di kezeba mirov dixin

Welê ye her ku bizmaran di ruhê mirov re diçikînin

Em ê pir zû xwe ji vê reşebayê derxînin deravan 

Û em ê dîsa vegerin ser kab û kokimên xwe

Em ê dîsa derewan li hev du bikin

Û em ê dîsa qîlên xwe li hev bisikûrînin û bi canê hev du bikevin

Em ê dîsa bibin tîremark û xwîna hev du fir bikin

Erê, ez wek navê xwe dizanim ev rojên reş jî dê biçin û em ê dîsa vegerin nav jiyanê

Dîsa dê newnewa pisîkên kolanan ber solên me bifetise

Dîsa dê kûçikên tereke li ser kulîfekên me hestiyan bikojin

Û em ê dîsa hinek jê ji van reşebayan ji xwe re delîveyan peyda bikin

Û em ê dîsa jar û belengazan ji dor sifr û qesrên xwe veder bikin

Em mirov tu car nabin însan

Ne weba, ne xela, ne tofan, ne jî hezra bavê di wan 

Tu tişt nikare me bike însan, tu tişt nikare me bike xudan bext û xudan wijdan