Kurdekî dinyaya berze: Pîrbal
Carina divê mirov biwêre rûne û ratsiya xwe ji xwe re bibêje. Ne ku xwe bike mîhenga vê dinyaya heyî, ne jî xwe di ker-kor û laltîyê jî deyne. Car tê divê mirov biwêre xwê di birînê wer ke û bibêje ‘qral bê derpê ye!’
Ev çend car e, di medyaya civakî de em dibînin, li baþûrê me, di bin sî û hukmê me de, rewþenbîrekî ji kezeba me, dibe hedefa êrîþa hin kesan. Ser û çavên wî tên reþûþînkirin.. serê wî tê þikandin. Çi zanim.. çawa bibêjim, lêdidin ha. Lêdaneke kirêt û bi derbên ‘xayînane’.
Ferhad Pîrbal çima dibe hedefa van êrîþan û herêma Kurdistanê çima nikare nivîskarekî ji êrîþên weha kirêt biparêze?
Ev rêbaz xwe digihîne kîjan têgihîþtinê? Terbîyekirina nivîskar, rewþenbîran di civakên nesaz û nezan de çima wekî tiþtekî ji parçeyek jiyanê be tê dîtin? Û gelek pirsên dîtir..
Divê em hinekî Pîrbal nas bikim. Rengekî taybet ji civaka me.. yekî xwedan soz û þêwazeke bi her awayê xwe taybet. Heta bêjî kurd, heta bêjî mirovperwer û dilsozê qak û bîra niþtimana xwe. Rewþenbîrekî asî û bêpaxav.. heman wext jî heta ber erþê Xwedê bê minet.
Ew, kurdekî ji vê dinyaya berze ya me hemûyan. Her kulma li serûçavên Pîrbalî dixin, heman demê li dev û difna me hemû nivîskarên kurdî dixin.
Bi ya min divê em rûnin û dîsa vê pirsê biwêrin ji xwe bikin: Em li kê dera vê doz û mesela xwe ne?
Di serî de divê em hin rastiyan qebûl bikin. Di halê hazir de li welatê me hizirkirin bi serê xwe sergêjiyeka mezin e û îlem kelem di desthilatan re diçe. Çi rengê vê desthilatê derekî be çi jî navxweyî ferq nake.. heke feraseta demokrasiyê bi pêþ neketibe, encam mixabin weha ye. Cihê mixabinê ye, ev reftarên me nîþanên hindê ne ku her diçe em bêhtir diþibin serdestên xwe û reftarên wan, roj tê em bi xwe li xwe dikin. Yanî mîna xwekujî, xwepiþaftin û wekî din..
Divê em rûnin û vê rastiya civaka xwe deynin ber xwe. Heçî em in, di meydana siyasî de heta radeyekê hene. Di meydana rewþenbîrî de tune ne. Lewra jî li welatê me, çi Bakur çi Baþûr heta astekê tu çend pêgirê desthilata navxweyî ewqasî xwedan gotin î. Nexwe wekî dîtir lêdana li Pîrbal, bi fîzîkî nebe jî, bi awayên dîtir mîna deralîkirinê, bêîtibarhiþtinê û awayên cur bi cur tê kirinê.
Yanî Pîrbal ne qurbanê bi tenê ye, em gelek bi awayên dîtir tevnê heman rîsî ne. Mi-xa-bin, sed mixabin!
Divê em vê rastiyê li xwe deynin ku civakên wek civaka me, heta destgirtineka siyasî ya qewîm nebe çi kes nikare du keviran li dîwarê xwe bike. Ku hewl da bike di serî de divê ligel serdestan bi desthilata navxweyî re jî þerekî bi ber û herrî bike. Çima weha ye?
Çimkî rêxistin û dozgerên me yên li meydanê, rewþenbîr nîn in. Bi qalibên teng û sînorkirî cîhanê dinêrin û mixabin “doxme” nîrekî qewî giran e li welatê me. Gava “yên me” dikin doxmeyan bihilînin, îja “doxmeyên xwe” datînin þûnê. Li taxa me, herifandin tune ye, carina tenê destguhartin çêdibe.
Lewra jî yekî mîna Pîrbal, li vî aqilê me yê sivik ê zêde polîtîze ‘giran’ tê.
Lewra jî yekî xwedan bîr û boçûneke bilind di vê civaka xwendin ‘nizim’ û bazarperest ‘tal’ tê.
Lewra jî yekî xwedan raman û danênaneka di asta cîhanê de li vê cihana me ya ‘xal û xarzatiyê’ ‘jehrdar’ tê.
Madem gotin hate hasilê min divê vê pirsê bikim ji me, ji xwe; gelo kîjan ji me bi nivîsa xwe heye? Bi peyva xwe? Ez niha dengê we dibihîzim..
Heyran divê em qebûl bikin, ya serdest û hêzên kolonyal li me dikin, roj tê, em bi xwe li xwe dikin. Em bi xwe têra hev dikin. Hewceyî çi kesê dî nîn e. Ka bibêjine me, nivîskarno, kî paxavê bi bîr û boçûna me dike? Ma bo jiyanê, bo kawdanan, bo ayîndeyê çi gotineka me jî nîn e?
Baþûr di bin hukmê desthilata me kurdan de ye. Kîjan nivîskarî li wir, di otorîteya civakê û siyasî de nîviya meleyekî mizgeftê gotina wî heye?
Ez ê behsa rojava û rojhilatê nekim.. lê Bakur? Siyaseta me ya xwecihî, çaryêka dikeve dû peyv û sewta wan qelemþorên qumaþê sêyan a civaka tirkan, hîç guhê xwe dide nivîskar, rewþenbîr an qelemþorekî kurdî? Tenê yekî bibêjin!..
Ne ku gazin an minetê ji kesekî dikim û hêviyek min heye, naxêr, tenê divê em rûnin û xwîna li eniya Pîrbal, kula Mensûrê Halacê civaka xwe rast û dilsozane li rûyê xwe bidin.
Îro em hemû Pîrbal in. Yê wî qene serê wî diþkênin, yê me ew jî nîn e.
Rastî ev e. Em di zemanekî berze de ne û serê me hemûyan xwîn dike. ew xwîn dilop dilop diçizire ser kezeba me..
Rewþenbîrino; divê em vê rastiyê ji xwe re qebûl bikin. Hêj bo me gelek û gelek maye. Di vê serdema reþ û tarî de tekane çareya me, divê em hay ji xwe hebin. Hay ji bîr û dilê xwe. Hay ji rastî û bêçaretiya xwe..