Min ew  ji nivîsên wî naskir... Ji cesareta wî... Ji paqijya rexnên wî...

Ji hezkirina wî ji axa wî re... Ji hêrsa wî ya li hemberî kêmaniyan... Ji dilşewata wî ya bi rewşa me...

Min ew ne wekî yên din nas kir... Çi hebû wî ew digot... Rast ba rast, şaş ba digot şaş e... Bêtirs...

Min ew dûrî ekranên televîzyonan nas kir...

Ne pesnên rij û xav, ne êrîşên reş û bi kînê heşandî...

Di dema ku tişt ji destê wî nedihat dia dikir: "Xwedê me bi ser hişê me ve bîne."

Min ew di nav kerwanê çalakvanên rewrewk de nedît..

Ne jî di nav ezberbêjan de.

Ew ew bû... Wekî xwe... Wekî axa xwe, wekî nêrînên xwe.

Bi dilnizmî carna agahiyên rewşenbîran digihand derve. Ew ne biçûk dixistin ne jî dihişt dilê kesî bişewite.

Karibû li qeyikeke mirinê siwar biba û belkî bi "selametî" bigiha nava daristanên "bihuştê" lê wî ji siya dara gundê xwe hez kir.

Dikaribû li Hewlêra "Azad" di jiyaneke xweş de pesn û wêneyên xweşik belav bikira...

Lê wî ji gundê xwe hez kir.

Min wiha Xelîl Kalo nas kir bêyî ez wî bibînim...